Rozdział 21

Zaraz oszaleje! Czułam że robi mi się nie dobrze, bolał mnie brzuch, kręciło mi się w głowie. W głowie miałam najgorsze myśli. Przypomniało mi się wtedy o mojej mamie, wyszła na chwilę i już nigdy nie wróciła! Brakuje mi jej i to bardzo. Po tej myśli już myślałam że do końca oszaleje.

Chwyciłam bluzę ze łzami w oczach i zbiegłam na dół!  Na dole nikogo nie było, wszyscy śpią. Wszyscy znaczy Harry, Liam i Zayn . Gdzie oni są ?

-Wyjdę na dwór. –powiedziałam pod nosem i tak też zrobiłam ‘

-Nessa! –krzyknęłam

-Nialll! – głucha cisza

Usiadłam na krawężniku i nagle usłyszałam że ktoś siada obok…szybko przekręciłam głowę, był to Niall.

-Niall! Gdzie do cholery jasnej ty byłeś?

-Ja, ja, ja byłem na spacerze. Musiałem trochę pomyśleć. Co się stało? Czemu jesteś taka zła?

-Kur**. Nie było z tobą Nessy?

-No coś ty. Ale

-Boże, gdzie ona jest ?!

-Nie ma jej?

-No nie! Już odchodzę od zmysłów!

-Ja chyba wiem  gdzie ona jest! Poczekaj !

Oczami Nialla :

Byłem na spacerze, musiałem przemyśleć parę spraw! A tak naprawdę to jedną ale bardzo ważną. Ale gdy wróciłem i usłyszałem że nie ma Nessy i że Lena nie wie gdzie ona jest….serce zaczęło mi walić! Ale domyślam się gdzie mogła pójść! Jeśli cos się jej stanie….to będzie to tylko i wyłącznie moja wina!

Zacząłem iść w stronę naszego jeziorka! Te miejsce było dla niej w pewien sposób wyjątkowe i zawsze powtarzała że jak będzie miała problem, zmartwienia to tam pójdzie.

-Niall gdzie idziesz?

-Zaraz wrócę! Wiem gdzie może być.,

-idę z tobą!

-nie, ty tu czekaj. Może wróci . musisz tu czekać!

Cały roztrzęsiony biegłem w stronę jeziorka! Było ciemno jak w dupie! Nic prawie nie widziałem, ale było również bardzo cicho. Gdy dobiegłem do krzaków przez które się przechodzi…usłyszałem ciche płakanie. Już byłem pewny że tam jest! Szybko przedostałem się przez krzaki i zbiegłem na dół. Już gdy zbiegałem zacząłem krzyczeć

-Neeeessssssaaa! Nessa! Neeeessaaa!

-Niall? –powiedział cichutki i zachrypnięty głosik

-Boże Vanessa! – krzyknąłem gdy zobaczyłem że ona siedzi zapłakana na tej ławce, ewidentnie zmarznięta

-Co? –zapytała przez zaciśnięte zęby które chciały latać z zimna

-Czemu tu siedzisz? Czemu nie jesteś w domu?

-Czemu?

-No czemu?

-Bo tu mi lepiej.

-Masz bluzę! Jesteś zmarznięta. –szybko zdjąłem bluzę i zarzuciłem ja na Nesse

-Dziękuję.

-Nie ma sprawy.

-Czemu tu przyszedłeś?

-Bo Lena odchodzi od zmysłów. Wyszłaś bez słowa i zginęłaś na tyle czasu. Dziewczyno!

-O matko, będę musiała ją przeprosić.

-No raczej. A jak ja wróciłem i okazało się że cię nie ma….

-Przecież to nie ma znaczenia.

-Co nie ma znaczenia?

-Ja nie mam znaczenia dla ciebie! Więc czemu się przejąłeś? To bez sensu.

-To co teraz powiedziałaś jest bez sensu. Jesteś dla mnie ważna.

-Serio? Ty masz Demi, to ona jest dla ciebie ważna, to logiczne!

Nessa wstała i podeszła do brzegu jeziorka.

-Wracaj do domu!

-No to chodź idziemy.

-Beze mnie

-Dlaczego?

-Wracaj, proszę.

-Okay.

Wstałem z ławki podszedłem kawałek pod górę żeby wydawało jej się że odszedłem i po cichutku usiadłem z powrotem na ławce.

Nessa przez chwile stała wpatrując się w wodę, zdjęła moją bluzę; złożyła ją i położyła na trawie. I nagle wyszeptała :

-Żegnajcie.

-Nie! –krzyknąłem jak oparzony, jakbym doznał szoku…ona chciała się zabić?

-Nessa! –podbiegłem do niej i złapałem ją za ręce

-Niall! Miałeś odejść!!

-Ale nie odejdę….nigdy.

-Niall! Odejdź…zostaw mnie…błagam!

-Nie !

-Bo co ? dlaczego ?

-bo cię kocham! – w oczach Nessy pojawił się dziwny blask

-Jak to mnie kochasz? Demi? Co z Demi?

-Kocham cię Nessa! Kocham cie! – mówiłem nie zwracając uwagi na to co do mnie mówi

-Kłamiesz.

-Czy ty do cholery jasnej nie rozumiesz? Kocham cię! Jesteś dla mnie…no kur** kocham cię! Jeśli ty mnie nie, to powiedz i skończmy tą scenkę.

-Przepraszam. –zabrała ręce z moich  rąk i odeszła na górę. Chwyciłem bluzę  i poszedłem za nią.

Szyliśmy bez słowa. Na dworze robiło się już szaro. Gdy doszliśmy do domu, ciągle tam stała Lena. Która gdy tylko nas zobaczyła rzuciła się na Nesse!

-Boże co ty wyprawiasz? Chcesz żebym dostała zawału?

-Nie, przepraszam. Nie pomyślałam że możesz się tak martwić.

-Czemu jesteś taka zapłkana?

-Nie ważne. Chce się położyć. Dobranoc…..dobranoc Niall.

-Dobranoc. –odpowiedziałem

-Dobranoc, zaraz do ciebie przyjdę.

-Okay. –mruknęła i poszła

Lena zdzieliła mnie wzrokiem

-Co?

-nawet się głupio nie pytaj!

-No co ?

-Boze czemu ona płakała!?

-Nie wiem!

-Nie wiesz? To się domyśl!

-O skoro wiesz, to powiedz mi!

-Wydarłeś na nią mordę idioto!

-Ja już jej powiedziałem co miałem do powiedzenia. – odwróciłem się i wszedłem do środka

-Niall!!

-Co?

-Co jej powiedziałeś?

-Nie ważne.  Może się kiedyś dowiesz….lub nie. Nie ważne. Dobranoc.

-Fajnie.

Poszłam do siebie do pokoju. Nessa już spała jak zabita. Była strasznie spuchnięta od płaczu. Pogłaskałam ja po głowie i spokojnie zasnęłam!

Następnego dnia rano.

Obudziłam się pierwsza! Kichałam, miałam zapchany nos, bolało mnie gardło i ledwo mówiłam <do siebie hah> .

Zeszłam na dół. Jeszcze wszyscy spali. Zrobiłam sobie herbatkę z miodem i usiadłam na kanapie.

Ciągle miałam przed oczami Nialla który ciągle powtarzał kocham cie! Aż chciało mi się płakać. Ale on jest z Demi i nie mogę zachować się jak taka świnia!

Spokojnie piłam sobie herbatkę kiedy nagle….

Wow! Już po egzaminach! :)) Jak Wam poszło? Ja mam nadzieję że jak najlepiej haha :D 

Wreszcie mogłam spokojnie napisać rozdział! Jestem prze szczęśliwa haha :D Boże kocham Was! dziękuję za wyrozumiałość, jesteście wspaniałe! <3 

A tak na marginesie....baaardzo dużo wejść! mmmm *.* 

DZIĘKUJĘ! 

Buziaki xxx